جانوران و حيوانات منقرض شده و در حال انقراض در ايران

شير ايراني

(گونه اي منقرض شده) 
شير از نيرومندترين و مشهورترين پستانداران ايران و جهان ، مدتي است كه نسلش در سرزمين ايران از ميان رفته است

مشخصات:موها كوتاه، رنگ بدن زرد و بدون لكه يا نوارهاي راه راه است. شير نريال نسبتاًكوتاهي و...

موها كوتاه، رنگ بدن زرد و بدون لكه يا نوارهاي راه راه از جمله مشخصات شير ايراني است. شير نر ، يال نسبتاً كوتاهي (در مقايسه با زير گونه آفريقايي ) با موهاي سياه وزرد دارد. دم شير ايراني بلند با دسته اي از موهاي سياه در انتهاي آن است.اندازه طول سر و تنه 150 تا 190 سانتي متر، دم در حدود 100 سانتي متر و وزن آن 150 تا 250 كيلوگرم مي باشد. مناطق جنگلي ، بوته زارها و علفزارهاي نزديك به آب واقع در نواحي جنوب زاگرس و خوزستان زيستگاه شير ايراني بوده است.

● ببر ايراني (ببر مازندران)

ببر ايراني يا ببر مازندران در جنگلهاي مازندران نژادي از ببر ٬ كه به نام ببر ايراني شهرت دارد ٬ مي زيسته كه امروزه نابود شده است . آخرين ببر كه در مازندران به آن شير سرخ مي گفتند در سال۱۳۳۸ ه ش در جنگل گلستان ٬ در منطقه گرگان ٬ به دست يك شكارچي محلي شكار شد.
از ببر مازندران تنها يك نقاشي رنگي و چند عكس و چند پوست بجا مانده است . عكسها و پوستها نشان مي دهند كه رنگ ببر مازندران از ببر بنگال روشنتر ٬ و تا
اندازه اي نارنجي مايل به قرمز و نوارهاي عرضي آن باريكتر و منظمتر و به تعداد بيشتر بوده است . موهاي بدن ببر مازندران بلندتر و پرپشت تر از ببر بنگال و كوتاه تر از ببر سيبري و جثه آن بزرگتر از ببر بنگال و كوچكتر از ببر سيبري بوده است . ببر مازندران مرال ٬ گراز ٬ شوكا ٬خرگوش ٬پرندگان ٬ خزندگان گربه وحشي و هنگام گرسنگي كمبود غذا ٬ گاو و گاوميش اهلي شكار مي كرد . شكار بي رويه ٬ خشك كردن نيزارها و مردابها براي كشاورزي ٬ باغداري و خانه سازي ٬ از ميان رفتن جنگلهاي جلگه اي سبب نابودي نسل ببر در ايران شده است.

يوزپلنگ ايران (در حال انقراض

طبق گفته كارشناسان يوز ايراني كه جزو تيره اي خاص از يوزپلنگ در غرب آسياست رو به انقراض مي باشد به طوري كه طبق نظريه كارشناسان محيط زيست تخمين زده مي شود كمتر از ۶۰ قلاده يوز ايراني در تمام ايران زيست مي كند. براي كسب آمار دقيقي از تعداد اين نوع جانور ناياب دوربينهايي در محلهايي كه احتمال حضور اين جانور وحشي مي رود كار گذاشته شده تا آمارگيري دقيقتري صورت گيرد.

● پلنگ ايراني(خطر انقراض)

هنگامي كه نام پلنگ ايران (Persian Leopard) برده مي شود منظور زيرگونه Panthera pardus saxicolor است. اعتبار اين زيرگونه در سال هاي اخير تاييد شده است. اعضاي اين زيرگونه عمدتاً در ايران به سر مي برند اما در كپه داغ و تركمنستان، قفقاز، تاجيكستان، ازبكستان، ارمنستان، بخشي از تركيه، افغانستان و شايد كردستان عراق نيز حضور دارند. البته دامنه پراكنش كامل آن را به طور دقيق نمي دانيم زيرا به رغم آنكه پلنگ از بسياري جهات جانوري مهم به شمار مي آيد، متاسفانه اطلاعات لازم درباره پراكندگي و تغييرات درون گونه اي آن وجود ندارد. فقط مي دانيم گسترش جغرافيايي نسبتاً وسيعي دارد كه ايران در مركز آن قرار مي گيرد اما محدود به ايران نمي شود. آن طور كه ركوردهاي شكارچيان نشان مي دهد پلنگ ايران اگر بزرگترين زيرگونه نباشد يقيناً يكي از بزرگ جثه ترين زيرگونه هاي پلنگ در دنيا است.

سياه گوش ايران(خطر انقراض)

تنها نمونه سياه گوش موجود در اسارت به عنوان گونه اي كمياب و در خطر انقراض و فاقد هر گونه آمار و شناسنامه علمي معتبر در ايران و تنها نمونه در دسترس و قابل مطالعه، به مثابه گنجينه يا ذخيره ژنتيكي باارزش در شرايطي غيراستاندارد در پارك ملي پرديسان تهران رها شده و مورد بي مهري مسوولان و كارشناسان حيات وحش قرار گرفته است و در صورتي كه بي توجهي نسبت به حفظ و مطالعه اين گونه ادامه يابد، آينده اي نامعلوم و به دنبال آن نابودي در انتظار اين گونه خواهد بود.

سياه گوش يا لينكس با نام علمي Euracian lynx از راسته گوشتخواران و در زمره ۴گربه سان كوچك ايراني است و دست و پايي بلند و دمي بسيار كوتاه با توك پهن و سياه رنگ و يك دسته مو به طول ۴سانتي متر روي گوشها دارد كه به دليل داشتن جثه اي بزرگ و خالهاي روي بدنش ، معمولا با پلنگ اشتباه گرفته مي شود.

● گوزن زرد ايراني(خطر انقراض)

خطر انقراض نسل گوزن زرد ايراني، دوست داران محيط زيست و حيات وحش را بشدت نگران كرده است. به گزارش سرويس حوادث ايسكانيوز، شوري آب جزيره اشك درياچه اروميه، پساب سمي شركت‌هاي نفتي در چغازنبيل، تخريب زيستگاه‌ها در دشت ارژن و زباله‌هاي شهري و بيمارستاني بابل، از مهم‌ترين دلايل در خطر انقراض قرار گرفتن نسل گوزن زرد ايراني به شمار مي‌رود. گوزن زرد ايراني شاخ‌هاي بلند و پهن، ۱۵۰ تا ۲۴۰ سانتي‌متر بدن و ۱۶ تا ۲۰ سانتي‌متر دم دارد.

● روباه بلانفورديا شاه روباه(دراستانه انقراض)

 نام علمي:Vulpes cana

كمي از روباه قرمز(معمولي)كوچكتردر صورت دو نوار سياه وبسيار مشخص دارد كه از چشمها به طرف بيني امتداد يافته اند دمي بسيار بلند وپرمو كه رنگ موهاي انتهاي آن به سفيدي دم روباه معمولي نيست. گوشها بزرگ ودر قاعده بسيار پهن هستند. رنگ پشت گوشها قهوه اي مايل به خاكستري است. موهاي بدن انبوهندرنگ موهاي پشت خاكستري-نقره اي با سايه قهوه اي ، در ناحيه ستون مهره ها كاملا قهوه اي وروي دم سياه.زيستگاهش استپ هاي كوهستاني و مناطق نيمه بيابانيست.در ايران در مناطق شرق خراسان،كرمان،فارس،رباط پشت بادام يزدو اصفهان مشاهده شده است.